Ik neem mijn sport heel serieus. Er zullen mensen zijn die denken: je wint alles, dus kan het wel een tandje minder. Maar zo zit ik niet in elkaar! Ik kan alleen maar op mijn allerbest zijn als ik er op mijn allerhardst voor werk. Mijn voorbereiding voor Tokio is dan ook zo’n drie jaar geleden al begonnen. De komende maanden kruip ik helemaal in mijn ‘tunneltje’, dan ga ik volledige focus zoeken, zodat ik in Tokio op mijn allerbest ben.
Ik wil 100% weten wat ik straks in Japan kan verwachten. Dus toen ik las dat er in mijn handicapklasse een nieuwe speelster uit Mexico was, wilde ik haar persé opzoeken. Ze heet Claudia Perez Vallalbo en ze won verrassend de Para Pan American Games; zeg maar de Paralympische Spelen voor Noord-, Midden- en Zuid-Amerika. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar ze won zomaar even dat toernooi.
Naar Costa Rica
Dus: waar zou ik haar kunnen treffen? Zo kwam ik bij de Copa Costa Rica uit. Geen heel sterkbezet toernooi, waardoor handicapklassen SF6 tot en met SF10 bij elkaar geveegd werden. Normaal geen toernooi dat ik zou spelen, maar puur omdat ik tegen die Mexicaanse wilde spelen een reden om naar San Jose te reizen. Mijn zus Kim ging mee als ‘coach’.
Gelukkig pakte de loting zo uit dat ik haar in de groepsfase ook al tegenkwam. En ik won vrij simpel: 11-5, 11-5, 11-6. Goed dat ik haar ben op gaan zoeken, ik weet waar ik aan toe ben. Ik weet hoe ze speelt, wat ze doet en wat ik van haar kan verwachten. Maar ik weet ook: over een paar maanden kan het allemaal anders zijn.
Winst
Mooie bijkomstigheid: ik won het toernooi! In de halve finale klopt ik een Kroatische (Mirjana Lucic) en in de finale een Roemeense (Ioana-Monica Tepelea). Die komen allebei uit in de S10-klasse en zijn dus veel minder beperkt dan ik. Tof om van ze te winnen en een mooie afsluiter van mijn toernooijaar 2019. En daarna heb ik met Kim nog heerlijk genoten van een korte vakantie in Costa Rica.